41

                                                                 Richard
-Zostanę z Tobą , aż nie wróci Gregor-odzywam się cicho.
-Nie musisz naprawdę, jestem w szpitalu.Nie zrobię nic głupiego nawet jakbym chciała.
-Nie muszę Julia, ale chcę-zajmuję miejsce Ewy gdy za resztą zamykają się drzwi.Julia odwraca głowę w drugą stronę.
-Jak chcesz-mówi , ledwo słyszalnym głosem.
Kolejne minuty upływają w ciszy, słyszę jak płacze i najgorsze jest to że nie wiem co mam zrobić.Jeszcze nigdy nie czułem się taki bezradny.
-A zawody?Nie powinieneś jechać na zawody?-odzywa się po chwili.
-Zawody były kilka godzin temu Julia, siedzimy tu od wczorajszego wieczora.
-Jak to?Wszyscy odpuściliście?-w jej głosie słyszę złość.
-Nikt nawet o tym nie pomyślał.To tylko zawody.
-A to tylko ja, Richard.Nie powinniście przeze mnie rezygnować z zawodów, kilka dni przed olimpiadą.
-Gdyby było trzeba ,odpuścilibyśmy nawet olimpiadę.
Julia potrząsa głową i gwałtownie siada na łóżku.
-Dlaczego, Richard?-rzuca ze złością-Nie musisz rezygnować dla mnie ze startów,nie musisz tu siedzieć,nie musisz się dla mnie poświęcać.Nie martw się, dam radę.Nie zaryzykuję kolejnego płukania żołądka, bo pewno znów by mi się nie udało tak jak wszystko inne ostatnio.
Kończy krzycząc , a ja nie mam siły kolejny raz tłumaczyć jak bardzo ją kocham.Chwytam ją za ramiona i krzyczę ze złością.
-Przestań!- widzę jak kuli się ze strachem, a w jej oczach kolejny raz pojawiają się łzy.
-Przepraszam,nie powinienem krzyczeć-mówię już spokojniej i bez zastanowienia przytulam ją z całej siły.
-Nie rób tego nigdy więcej-Julia szarpie się i opada na poduszkę-wyjdź stąd.Chcę zostać sama,rozumiesz?
-Daj mi wytłumaczyć.
-Co chcesz mi tłumaczyć Richard? Słyszałam wyraźnie każde Wasze słowo-Julia znów się podnosi i patrzy mi prosto w oczy-Tak naprawdę to chyba powinnam podziękować Markusowi że jako jedyny pozbawił mnie złudzeń.
-Nie mów tak.Źle to zrozumiałaś-chwytam ją za ręce i nie mając już nic do stracenia całuję tak ,jakby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobię w moim życiu.Na początku jest tak zaskoczona że oddaje pocałunek,oplata rękami moją szyję ,czuję jak mocno bije jej serce.Przez moment jest tak jak kilka miesięcy temu.Po chwili odpycha mnie jednak i mówi z płaczem.
-Przestań się mną bawić.Nie mam już na to siły.Zostaw mnie samą,Gregor  zaraz będzie.A na Ciebie czeka pewno Carine-Julia odwraca się tyłem dając mi do zrozumienia że nie mamy o czym rozmawiać.Zrezygnowany wychodzę przed pokój.Gregor już siedzi ba korytarzu.
-Julia na Ciebie czeka-rzucam w jego stronę.
-Dlaczego wychodzisz?Myślałem że z nią zostaniesz.
-Ona nie chcę ze mną rozmawiać.Masz czego chciałeś,tylko spraw żeby była szczęśliwa.
-O czym Ty mówisz?Nie jesteśmy razem.Przecież ona Ciebie kocha, nie mnie,postaraj się zrobić wszystko żeby zapomniała tą nieszczęsna rozmowę.Pójdę do niej.A Ty prześpij się i wróć rano-drzwi zamykają się za nim , a ja stoję nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć.

Komentarze

  1. Camille13 października 2017 17:36

    Relacja Julki i Richarda jest tak skomplikowana i trudna, że nawet nie próbuję przewidzieć, jak to wszystko się skończy. Oni chyba sami pogubili się w tym, co czują i czego chcą. Czekam na kolejną część, bo jestem ciekawa jak to wszystko dalej się potoczy i co jeszcze dla nich przygotowałaś. 😃

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

42

                                                                         Julka Gregor wpada do pokoju chwilę po wyjściu Richarda,siada przy mnie i ociera mi łzy. -Czemu z nim nie pogadasz Julia?Daj mu szansę to wytłumaczyć. -I Ty to mówisz Gregor?-śmieję się smutno. -Ostatnie godziny wszystkich nas czegoś nauczyły, mała. Nie powinienem się wtedy w Was mieszać.To tak naprawdę wszystko moja wina.To ja mieszałem Ci w głowie od dawna.A wtedy w Klingenthal przegiąłem.Co ja sobie myślałem.Nie da się zbudować czegoś ,na czyimś nieszczęściu Julia. -Żałujesz tego wszystkiego co się wydarzyło?-pytam ze strachem że jest kolejną osobą która żałuje że mnie poznała. -Żałuję tylko tego że tu wylądowałaś.Nie żałuję ani chwili z Tobą spędzonej.I przestań w końcu myśleć że ktoś żałuje znajomości z Tobą-mówi i dodaje z troską w głosie -Prześpij się , jest środek nocy. Przesuwam się na brzeg szpitalnego łóżka i robię mu miejsce. -Ale położysz się przy mnie?No chyba nie zamierzasz siedzieć na tym k
Czytaj więcej

36

                                                                   Julka Poczułam jak ktoś delikatnie mnie całuje,otworzyłam oczy wpatrując się w Gregora. -Cieszę się że tu jesteś-szepnął . -Daj spokój,dobrze wiesz że nie powinno mnie tu być-zakryłam twarz rękami przypominając sobie wczorajszy wieczór-nagadałam wczoraj za mocno Ewie? -No nie byłaś zbyt miła-zaśmiał się Gregor. -Bawi Cię to, naprawdę? -Daj spokój mała,przestań w końcu o nich myśleć. -Gdyby to było takie proste.Kocham ją jak siostrę Gregor.To w końcu nie jej wina.To my nawaliliśmy i wszystko się skomplikowało. -Nic nie dzieje się bez powodu. Pamiętaj o tym.Może to nie z nim miałaś być. -A niby z Tobą tak? Daj spokój chcę wrócić do domu.Nie mam ochoty dłużej tego ciągnąć. -Ewa Ci nie odpuści, pracujesz dla niej nadal. -Mogę z domu jeździć na zawody.Wysyłać jej wszystko e-mailem. -Po co mała? Stracisz majątek na przejazdy. Czemu chcesz komplikować sobie życie?Przecież możesz zostać ze mną. -Na jak długo? Aż n
Czytaj więcej

43

                                                                     Ewa Ucieszyłam się jak zobaczyłam ją przytuloną do Richarda, wiedziałam że długa droga jeszcze przed nimi, ale najważniejsze że dali sobie szansę. Nie podobały mi się tylko jej oczy, ciągle widziałam w nich ból i strach, mimo że na twarzy miała uśmiech.Miałam nadzieję że z czasem wszystko wróci do normy ,że wszyscy zapomnimy to ,co wydarzyło się w ostatnim czasie. -Pójdę do siebie-szepnęła Julia wychodząc z taksówki pod hotelem. -No co Ty. Może wypijemy razem jakąś kawę? -Jak chcesz.Ale naprawdę nie musisz ze mną siedzieć. -Daj spokój młoda. Nie muszę ,ale chcę.Wszyscy i tak jadą zaraz na trening. Julia wzruszyła ramionami i skierowała się w stronę windy.Richard i ja udaliśmy się za nią. -Wpadnę do Ciebie zaraz po treningu-Richie przytulił ją delikatnie ,a ona spojrzała na niego tymi smutnymi oczami. -Na pewno chcesz?-spytała ze strachem. -Przecież wiesz,już Ci mówiłem-całuje ją w czoło ,a na jej twarzy poja
Czytaj więcej