32

                                                                     Julka
Obudziłam się gdy w pokoju panowała już ciemność , jak przez mgłę pamiętałam co dzisiaj się wydarzyło.Rozmowa z Richardem, mój płacz , zbyt duża ilość wina i obiad z Gregorem.
Co ja znów najlepszego zrobiłam, wiedziałam że wróciłam z nim do pokoju, czułam jak czyjeś ramiona mocno mnie obejmują.Nie to niemożliwe, nie popełniłabym tego samego błędu drugi raz.Przerażona spróbowałam delikatnie się poruszyć.
-W końcu wstałaś-głos Richarda rozległ się przy moim uchu.
-Nie , to sen.Niemożliwe żebyś był tu ze mną-z oczu popłynęły mi łzy.
-Już dosyć, przestań-dłonie Richarda delikatnie otarły mi policzki.
-Jakim cudem jesteś tu ze mną?-wyszeptałam.
-Bo to moje miejsce Julia.-zaśmiał się.
-Ale to niemożliwe Richie,nie jestem Cię warta.
-Nie mów tak.Jesteś dla mnie całym światem.Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie-szepnął i delikatnie mnie pocałował.
Wtuliłam się w niego z całej siły .
-Przepraszam,nie wiem jak to się stało.Przepraszam-moim ciałem wstrząsnął szloch , płakałam i modliłam się żeby to nie był sen.
-Nie myśl teraz o tym.
-Nie zasługuję na Ciebie Richard.Tak bardzo Cię skrzywdziłam.
Jego ręce obejmowały mnie mocno , patrzył mi w oczy , a ja wiedziałam że nigdy już tego nie zepsuję.
-Co teraz Richard?Jak to będzie wyglądało?Jak możesz chcieć ze mną być?
-Musimy spróbować Julia.Wiem że nie będzie nam łatwo.Za dużo się wydarzyło.Ale wiem że Cię kocham.
-Nie możesz mnie kochać Richard. Nie po czymś takim.Zasługujesz na kogoś lepszego.
-Ty jesteś dla mnie najlepsza.Zapomnijmy o tym.
-Nie damy rady Richie.Puchar świata ruszył na dobre.Co tydzień będziemy musieli oglądać Gregora.To w kółko będzie Ci przypominać o tym co zrobiłam.
-Kochasz mnie?-spytał nagle.
-Nigdy nikogo tak nie kochałam.
-To wystarczy zobaczysz.A teraz chodźmy do reszty , bo jak znam życie umierają z ciekawości.
                                 Richard
Wiedziałem że Julia ma rację.Karuzela Pucharu Świata ruszyła na dobre.Większość czasu będziemy musieli spędzić na skoczni.Towarzystwo Gregora będzie nieodłącznym elementem kilku następnych miesięcy.Tuliłem ją do siebie i myślałem o tym że to on przytulał ją ostatnio.Nie potrafiłem nic na to poradzić.Najgorsze było to że wiedziałem że on nie odpuści.Ciągle będzie próbował przyciągnąć ją do siebie.
Weszliśmy do hotelowej restauracji trzymiąc się za ręce.Andi zaraz wziął Julię w ramiona.
-Szybko zmądrzałeś-mrugnął do mnie.
-Dzięki że z nią byłeś.
-Nie mógłbym jej zostawić w tym stanie Richard.
-Andi chciał zrezygnować ze startów i zostać w Wiśle-wtrąciła się Ewa.
-W życiu bym Ci na to nie pozwoliła.Jak mogłeś w ogóle wpaść na taki pomysł? -krzyknęła ze śmiechem Julia.
-A jak to sobie wyobrażałaś młoda? Że zostawię Cię samą w takim stanie.
-Na szczęście do tego nie doszło.Meldujesz się w Kuusamo? -spytała Ewa a Julia spojrzała na mnie ze strachem w oczach.
-Nie patrz tak na mnie-ucalowałem ją- meldujemy się oboje.To chyba oczywiste.




Komentarze

  1. Camille4 października 2017 14:07

    Strasznie się cieszę, że Julka z Richardem dali sobie kolejną szansę. Liczę, że tym razem, już nic nie stanie na ich wspólnej drodze. :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

40

                                                             Julka Powoli zaczynam sobie przypominać, co zrobiłam.Tylko nadal nie wiem co ja tu robię.Nie chciałam się tu znaleźć.Dlaczego znów coś mi się nie udało.Otwieram powoli oczy, w pokoju panuje mrok,tylko uliczne latarnie dają lekką poświatę .W kącie pokoju dostrzegam skuloną Ewę w objęciach Kamila. Czuję że ktoś ściska moje ręce , obracam delikatnie głowę z jednej strony na drugą i sama nie mogę w to uwierzyć.Richard i Gregor siedzą z dwóch moich stron i nie próbują się na siebie rzucić.Mam ochotę zaśmiać się, lecz nie mam siły. Andi kręci się w kółko chodząc po pokoju. -Niedobrze mi jak się tak kręcisz-staram się żeby mój głos brzmiał normalnie, ale ledwo umiem wychrypieć te słowa. Nagle wszyscy znajdują się przy mnie, mam wrażenie że nie mam czym oddychać. -Mała tak bardzo się bałem-szepcze Gregor. -Julia- słyszę w tym samym czasie głos Richarda. Patrzę na nich obu nie wiedząc co powiedzieć.W mojej głowie znów rozlega s
Czytaj więcej

33

                                                                    Julka Dni mijały szybko,po Wiśle przyszedł czas na Kuusamo i Niżny Tagił. Gregor odpuścił te starty po naderwaniu mięśnia w Wiśle.Niby wszystko było w porządku.Richard ani razu nie wrócił do wydarzeń z Klingenthal.Ale wiedziałam że gdzieś w środku nadal o tym myśli.Widziałam to w jego oczach gdy na mnie patrzył, czułam to całą sobą jak mnie przytulał.To nie był już ten sam Richard.Wiedziałam że te wydarzenia zmieniły nas oboje na zawsze.Ja już nie byłam tą samą radosną dziewczyną.Ciągle zadręczałam się tym co zrobiłam,każdego dnia budziłam się ze strachem że Richard jednak stwierdzi że nie da rady.Miałam wrażenie że spędzamy ze sobą mniej czasu,niby wiedziałam że ruszył Puchar Świata i ekipa ma więcej treningów. Ale to nie było to,w swojej podświadomości byłam pewna że Richard nie wybaczył mi tego co się stało.Może nadal mnie kochał,ale to było chyba za mało żeby wybaczyć mi coś tak okropnego.Zresztą jak on mógł wybac
Czytaj więcej

28

                                                              Ewa Podjeżdżając pod hotel, zastanawiałam się czy Julia nie stchórzy i tu będzie.Nie miałam pojęcia co nią kierowało, wiele dni rozmawialiśmy o tym z Kamilem i nic nie przychodziło nam do głowy.Miałam tylko wrażenie że Gregor jest w to zamieszany.Czułam to gdzieś w środku, ale gdy dzwoniłam do niego pytać czy miał kontakt z Julią ucinał rozmowę.Czasem gdy ekipa trenowała w Wiśle miałam wrażenie że widzę ją z oddali.Wyobraźnia płatała mi figle tak strasznie za nią tęskniłam. Pojawiła się w moim życiu tak nagle i chciałam żeby została na zawsze.Traktowałam ją jak młodszą siostrę , wiedziałam że wybaczę jej wszystko cokolwiek by się wtedy nie stało. Siedziała na ławce pod hotelem paląc papierosa.Wyglądała jak cień, nic nie przypominało tej beztroskiej dziewczyny jaką było kilka tygodni temu.Gdy podniosła na mnie wzrok , miałam wrażenie że w jej wielkich błękitnych oczach zabrakło już łez.Że nie robiła nic przez ostatnie tygo
Czytaj więcej