41

                                                                 Richard
-Zostanę z Tobą , aż nie wróci Gregor-odzywam się cicho.
-Nie musisz naprawdę, jestem w szpitalu.Nie zrobię nic głupiego nawet jakbym chciała.
-Nie muszę Julia, ale chcę-zajmuję miejsce Ewy gdy za resztą zamykają się drzwi.Julia odwraca głowę w drugą stronę.
-Jak chcesz-mówi , ledwo słyszalnym głosem.
Kolejne minuty upływają w ciszy, słyszę jak płacze i najgorsze jest to że nie wiem co mam zrobić.Jeszcze nigdy nie czułem się taki bezradny.
-A zawody?Nie powinieneś jechać na zawody?-odzywa się po chwili.
-Zawody były kilka godzin temu Julia, siedzimy tu od wczorajszego wieczora.
-Jak to?Wszyscy odpuściliście?-w jej głosie słyszę złość.
-Nikt nawet o tym nie pomyślał.To tylko zawody.
-A to tylko ja, Richard.Nie powinniście przeze mnie rezygnować z zawodów, kilka dni przed olimpiadą.
-Gdyby było trzeba ,odpuścilibyśmy nawet olimpiadę.
Julia potrząsa głową i gwałtownie siada na łóżku.
-Dlaczego, Richard?-rzuca ze złością-Nie musisz rezygnować dla mnie ze startów,nie musisz tu siedzieć,nie musisz się dla mnie poświęcać.Nie martw się, dam radę.Nie zaryzykuję kolejnego płukania żołądka, bo pewno znów by mi się nie udało tak jak wszystko inne ostatnio.
Kończy krzycząc , a ja nie mam siły kolejny raz tłumaczyć jak bardzo ją kocham.Chwytam ją za ramiona i krzyczę ze złością.
-Przestań!- widzę jak kuli się ze strachem, a w jej oczach kolejny raz pojawiają się łzy.
-Przepraszam,nie powinienem krzyczeć-mówię już spokojniej i bez zastanowienia przytulam ją z całej siły.
-Nie rób tego nigdy więcej-Julia szarpie się i opada na poduszkę-wyjdź stąd.Chcę zostać sama,rozumiesz?
-Daj mi wytłumaczyć.
-Co chcesz mi tłumaczyć Richard? Słyszałam wyraźnie każde Wasze słowo-Julia znów się podnosi i patrzy mi prosto w oczy-Tak naprawdę to chyba powinnam podziękować Markusowi że jako jedyny pozbawił mnie złudzeń.
-Nie mów tak.Źle to zrozumiałaś-chwytam ją za ręce i nie mając już nic do stracenia całuję tak ,jakby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobię w moim życiu.Na początku jest tak zaskoczona że oddaje pocałunek,oplata rękami moją szyję ,czuję jak mocno bije jej serce.Przez moment jest tak jak kilka miesięcy temu.Po chwili odpycha mnie jednak i mówi z płaczem.
-Przestań się mną bawić.Nie mam już na to siły.Zostaw mnie samą,Gregor  zaraz będzie.A na Ciebie czeka pewno Carine-Julia odwraca się tyłem dając mi do zrozumienia że nie mamy o czym rozmawiać.Zrezygnowany wychodzę przed pokój.Gregor już siedzi ba korytarzu.
-Julia na Ciebie czeka-rzucam w jego stronę.
-Dlaczego wychodzisz?Myślałem że z nią zostaniesz.
-Ona nie chcę ze mną rozmawiać.Masz czego chciałeś,tylko spraw żeby była szczęśliwa.
-O czym Ty mówisz?Nie jesteśmy razem.Przecież ona Ciebie kocha, nie mnie,postaraj się zrobić wszystko żeby zapomniała tą nieszczęsna rozmowę.Pójdę do niej.A Ty prześpij się i wróć rano-drzwi zamykają się za nim , a ja stoję nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć.

Komentarze

  1. Camille13 października 2017 17:36

    Relacja Julki i Richarda jest tak skomplikowana i trudna, że nawet nie próbuję przewidzieć, jak to wszystko się skończy. Oni chyba sami pogubili się w tym, co czują i czego chcą. Czekam na kolejną część, bo jestem ciekawa jak to wszystko dalej się potoczy i co jeszcze dla nich przygotowałaś. 😃

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

40

                                                             Julka Powoli zaczynam sobie przypominać, co zrobiłam.Tylko nadal nie wiem co ja tu robię.Nie chciałam się tu znaleźć.Dlaczego znów coś mi się nie udało.Otwieram powoli oczy, w pokoju panuje mrok,tylko uliczne latarnie dają lekką poświatę .W kącie pokoju dostrzegam skuloną Ewę w objęciach Kamila. Czuję że ktoś ściska moje ręce , obracam delikatnie głowę z jednej strony na drugą i sama nie mogę w to uwierzyć.Richard i Gregor siedzą z dwóch moich stron i nie próbują się na siebie rzucić.Mam ochotę zaśmiać się, lecz nie mam siły. Andi kręci się w kółko chodząc po pokoju. -Niedobrze mi jak się tak kręcisz-staram się żeby mój głos brzmiał normalnie, ale ledwo umiem wychrypieć te słowa. Nagle wszyscy znajdują się przy mnie, mam wrażenie że nie mam czym oddychać. -Mała tak bardzo się bałem-szepcze Gregor. -Julia- słyszę w tym samym czasie głos Richarda. Patrzę na nich obu nie wiedząc co powiedzieć.W mojej głowie znów rozlega s
Czytaj więcej

33

                                                                    Julka Dni mijały szybko,po Wiśle przyszedł czas na Kuusamo i Niżny Tagił. Gregor odpuścił te starty po naderwaniu mięśnia w Wiśle.Niby wszystko było w porządku.Richard ani razu nie wrócił do wydarzeń z Klingenthal.Ale wiedziałam że gdzieś w środku nadal o tym myśli.Widziałam to w jego oczach gdy na mnie patrzył, czułam to całą sobą jak mnie przytulał.To nie był już ten sam Richard.Wiedziałam że te wydarzenia zmieniły nas oboje na zawsze.Ja już nie byłam tą samą radosną dziewczyną.Ciągle zadręczałam się tym co zrobiłam,każdego dnia budziłam się ze strachem że Richard jednak stwierdzi że nie da rady.Miałam wrażenie że spędzamy ze sobą mniej czasu,niby wiedziałam że ruszył Puchar Świata i ekipa ma więcej treningów. Ale to nie było to,w swojej podświadomości byłam pewna że Richard nie wybaczył mi tego co się stało.Może nadal mnie kochał,ale to było chyba za mało żeby wybaczyć mi coś tak okropnego.Zresztą jak on mógł wybac
Czytaj więcej

28

                                                              Ewa Podjeżdżając pod hotel, zastanawiałam się czy Julia nie stchórzy i tu będzie.Nie miałam pojęcia co nią kierowało, wiele dni rozmawialiśmy o tym z Kamilem i nic nie przychodziło nam do głowy.Miałam tylko wrażenie że Gregor jest w to zamieszany.Czułam to gdzieś w środku, ale gdy dzwoniłam do niego pytać czy miał kontakt z Julią ucinał rozmowę.Czasem gdy ekipa trenowała w Wiśle miałam wrażenie że widzę ją z oddali.Wyobraźnia płatała mi figle tak strasznie za nią tęskniłam. Pojawiła się w moim życiu tak nagle i chciałam żeby została na zawsze.Traktowałam ją jak młodszą siostrę , wiedziałam że wybaczę jej wszystko cokolwiek by się wtedy nie stało. Siedziała na ławce pod hotelem paląc papierosa.Wyglądała jak cień, nic nie przypominało tej beztroskiej dziewczyny jaką było kilka tygodni temu.Gdy podniosła na mnie wzrok , miałam wrażenie że w jej wielkich błękitnych oczach zabrakło już łez.Że nie robiła nic przez ostatnie tygo
Czytaj więcej