38

                        Ewa
Siedzieliśmy w hotelowym klubie gdy zadzwonił telefon Andiego.
-Julia -szepnął zdziwiony odbierając.Widziałam niepokój w jego oczach.
-O czym Ty mówisz młoda?-rzucił do słuchawki, a my z Richardem nie spuszczamy z niego wzroku.Richard strąca z siebie rękę Carine, on nigdy tak naprawdę nie przestał o niej myśleć.Zresztą ja również,zawsze pytałam Kamila co u niej.
-Julia,nie rozłączaj się .Julka -ton jego głosu wpędza mnie w przerażenie.
-Co się stało Andi?-szepcze .
-Nie wiem Ewa.Ale mam wrażenie że coś bardzo złego-Andi zrywa się od stołu razem z Richardem.
-Jaki ona ma pokój? -wołam do Michaela,który siedzi kilka stolików obok.
-113.Coś się stało?
Nie mam czasu odpowiedzieć,ogarnia mnie coraz większy strach ,ona musiała dziś widzieć Richarda z Carine. Ale dlaczego ją to obeszło?
-Co ona powiedziała Andi?
-Że nas przeprasza,że tak łatwo dała się wkręcić.Że nigdy nie przestała Cię kochać ,tylko nie chciała byś był z nią z litości.
Widzę strach w oczach Richarda.
-Ona tam wtedy była,to dlatego Markus zadawał takie dziwne pytania.On wiedział.
Patrzę na niego nie wiedząc o co chodzi, nie mam czasu się nad tym zastanawiać ,wbiegamy po schodach nie mając czasu czekać na windę.Drzwi do jej pokoju są otwarte, dziękuję za jej głupi nawyk niezamykania ich na klucz.Już wchodząc do pokoju poczuliśmy przejmujące zimno, drzwi balkonowe były otwarte .Najpierw zobaczyłam tylko pustą butelkę po winie. Pierwsza wbiegłam na balkon i z moich ust wydobył się przeraźliwy krzyk.
                                                                         Richard
Gdy usłyszałem krzyk Ewy wiedziałem że stało się coś okropnego,upadła na kolana i zanosiła się płaczem.
-Co Ty zrobiłaś Julka?Dlaczego do mnie nie przyszłaś?-szeptała w kółko a z jej oczu lały się łzy.
Stanąłem jak sparaliżowany nie mogąc się ruszyć, moje ciało przeszył ból nie do opisania.Przed oczami widziałem jej uśmiechniętą twarz , na zawodach w Planicy.Wtedy zobaczyłem ją po raz pierwszy.
-Zadzwońcie po karetkę, Richard błagam rusz się-krzyk Andiego wibruje mi w uszach.Jako jedyny z nas zachował zimną krew.Drżącymi rękami wybieram numer , po czym upadam na kolana i biorę w ramiona jej nieruchome ,zimne ciało.Czuję jej coraz słabszy oddech i już wiem że moje życie bez niej nie ma żadnego sensu.W tym momencie nie liczy się dla mnie nic .Nic nie ma znaczenia,przestała się liczyć zdrada, przestał się liczyć Gregor.Czas stanął w miejscu, wiedziałem że bez niej już nic nie będzie takie samo.Nie musi ze mną być, nie muszę jej widywać, ale muszę wiedzieć że ona mimo wszystko gdzieś tam jest .Że jest bezpieczna i nic jej nie jest.
Mijają minuty , choć ja mam wrażenie że minęło już kilka godzin, zanim gdzieś z oddali słyszymy sygnał ambulansu.


Komentarze

  1. Camille8 października 2017 20:15

    Mam nadzieję, że uda się uratować Julkę. To wszystko nie może się tak skończyć.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

40

                                                             Julka Powoli zaczynam sobie przypominać, co zrobiłam.Tylko nadal nie wiem co ja tu robię.Nie chciałam się tu znaleźć.Dlaczego znów coś mi się nie udało.Otwieram powoli oczy, w pokoju panuje mrok,tylko uliczne latarnie dają lekką poświatę .W kącie pokoju dostrzegam skuloną Ewę w objęciach Kamila. Czuję że ktoś ściska moje ręce , obracam delikatnie głowę z jednej strony na drugą i sama nie mogę w to uwierzyć.Richard i Gregor siedzą z dwóch moich stron i nie próbują się na siebie rzucić.Mam ochotę zaśmiać się, lecz nie mam siły. Andi kręci się w kółko chodząc po pokoju. -Niedobrze mi jak się tak kręcisz-staram się żeby mój głos brzmiał normalnie, ale ledwo umiem wychrypieć te słowa. Nagle wszyscy znajdują się przy mnie, mam wrażenie że nie mam czym oddychać. -Mała tak bardzo się bałem-szepcze Gregor. -Julia- słyszę w tym samym czasie głos Richarda. Patrzę na nich obu nie wiedząc co powiedzieć.W mojej głowie znów rozlega s
Czytaj więcej

33

                                                                    Julka Dni mijały szybko,po Wiśle przyszedł czas na Kuusamo i Niżny Tagił. Gregor odpuścił te starty po naderwaniu mięśnia w Wiśle.Niby wszystko było w porządku.Richard ani razu nie wrócił do wydarzeń z Klingenthal.Ale wiedziałam że gdzieś w środku nadal o tym myśli.Widziałam to w jego oczach gdy na mnie patrzył, czułam to całą sobą jak mnie przytulał.To nie był już ten sam Richard.Wiedziałam że te wydarzenia zmieniły nas oboje na zawsze.Ja już nie byłam tą samą radosną dziewczyną.Ciągle zadręczałam się tym co zrobiłam,każdego dnia budziłam się ze strachem że Richard jednak stwierdzi że nie da rady.Miałam wrażenie że spędzamy ze sobą mniej czasu,niby wiedziałam że ruszył Puchar Świata i ekipa ma więcej treningów. Ale to nie było to,w swojej podświadomości byłam pewna że Richard nie wybaczył mi tego co się stało.Może nadal mnie kochał,ale to było chyba za mało żeby wybaczyć mi coś tak okropnego.Zresztą jak on mógł wybac
Czytaj więcej

28

                                                              Ewa Podjeżdżając pod hotel, zastanawiałam się czy Julia nie stchórzy i tu będzie.Nie miałam pojęcia co nią kierowało, wiele dni rozmawialiśmy o tym z Kamilem i nic nie przychodziło nam do głowy.Miałam tylko wrażenie że Gregor jest w to zamieszany.Czułam to gdzieś w środku, ale gdy dzwoniłam do niego pytać czy miał kontakt z Julią ucinał rozmowę.Czasem gdy ekipa trenowała w Wiśle miałam wrażenie że widzę ją z oddali.Wyobraźnia płatała mi figle tak strasznie za nią tęskniłam. Pojawiła się w moim życiu tak nagle i chciałam żeby została na zawsze.Traktowałam ją jak młodszą siostrę , wiedziałam że wybaczę jej wszystko cokolwiek by się wtedy nie stało. Siedziała na ławce pod hotelem paląc papierosa.Wyglądała jak cień, nic nie przypominało tej beztroskiej dziewczyny jaką było kilka tygodni temu.Gdy podniosła na mnie wzrok , miałam wrażenie że w jej wielkich błękitnych oczach zabrakło już łez.Że nie robiła nic przez ostatnie tygo
Czytaj więcej