27

4 tygodnie później
                                                                       Julka
Wynajęłam mały pokoik w centrum Wisły.Wiedziałam że tu nikt nie będzie mnie szukać.To byłoby zbyt oczywiste.Byłam tak blisko, a jednak tak daleko.Często widziałam z oddali chłopaków z naszej kadry.W końcu tak często tu trenowali.Pierwsze dni wywoływały taki ból że nie byłam w stanie oddychać.Katowałam sama siebie spacerując w okolicach Gołębiewskiego.Kilka razy wybrałam się nawet na skocznię.Obserwowałam z oddali treningi polskiej kadry.Nie odbierałam telefonów i nie odpisywałam na sms-y.Wysłałam tylko dwa razy wiadomość Ewie i Andiemu ,że żyję i mają mnie nie szukać.Odcięłam się zupełnie od tamtego życia.Nie zwracałam już nawet uwagi na dzwoniący telefon, Richard dzwonił przynajmniej raz dziennie.Reszta chłopaków też.Chciałam nawet zmienić numer , ale nie byłam w stanie.Tak bardzo chciałam odebrać i usłyszeć jego głos.Chciałam żeby był tu ze mną.Wiedziałam że to niemożliwe.Nie miałam prawa nawet o tym myśleć.Nie byłam warta ich zainteresowania.Nie powinni zaprzątać sobie mną głowy.Kolejny sms przerwał moje nędzne życie.
"Za dwa tygodnie inauguracja w Wiśle.Mam nadzieję że pamiętasz, że ciągle u mnie pracujesz"
Żołądek skręcił mi się w bolesną kulkę.Wiedziałam że muszę tam być.Potrzebowałam pieniędzy ,moje oszczędności malały w zawrotnym tempie.
"Pamiętam.Będę" wiadomość poszła w świat , a ja po chwili dostałam odpowiedź.
"16.11.godzina 16.00 konferencja w Gołębiewskim." -z wiadomości od Ewy bił chłód , nie pisała jak moja przyjaciółka tylko jak szefowa.Ją też straciłam na własne życzenie.
                                                                         Richard
Cztery cholernie długie tygodnie bez jej uśmiechu, bez jej dotyku , bez niej.Dzwoniłem codziennie ani razu nie odebrała mojego telefonu.Dwa razy wysłała Andiemu wiadomość że nic jej nie jest.To wszystko.Szukałem jej wszędzie.Jej rodzina i dawni przyjaciele milczeli.Nikt nie chciał mi nic powiedzieć.Nawet z Ewą nie utrzymywała kontaktu.Całymi dniami zastanawiałem się co wydarzyło się tej cholernej nocy w Klingenthal.Byliśmy przecież tacy szczęśliwi, co nią kierowało?Dlaczego uciekła nocą bojąc się spojrzeć mi w oczy?Nie miałem ochoty startować w tym sezonie, gdyby nie Andi i reszta całkiem odpuściłbym treningi.Już nic nie miało dla mnie znaczenia. Telefon Ewy przerwał moje rozmyślania.
-Jak się trzymasz?-spytała z troską w głosie.
-Beznadziejnie chyba odpuszczę sobie ten sezon.
-Nie możesz.Julia potwierdziła że stawi się w Gołębiewskim na konferencji. W końcu ciągle dla mnie pracuje-zaśmiała się smutno .
-Dziękuję -nie wiedziałem co odpowiedzieć.Zobaczę ją.Miałem nadzieję że będzie miała odwagę spojrzeć mi w oczy i wyjaśnić co się stało.

Komentarze

  1. Camille29 września 2017 08:49

    Sama już nie wiem, kogo bardziej mi szkoda. Wszyscy są po części poszkodowani i cierpią przez, jedną głupią chwilę zapomnienia.
    Mam nadzieję, że ponowne spotkanie Julki z Richardem i pokaże, że jeszcze wszystko można naprawić.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

42

                                                                         Julka Gregor wpada do pokoju chwilę po wyjściu Richarda,siada przy mnie i ociera mi łzy. -Czemu z nim nie pogadasz Julia?Daj mu szansę to wytłumaczyć. -I Ty to mówisz Gregor?-śmieję się smutno. -Ostatnie godziny wszystkich nas czegoś nauczyły, mała. Nie powinienem się wtedy w Was mieszać.To tak naprawdę wszystko moja wina.To ja mieszałem Ci w głowie od dawna.A wtedy w Klingenthal przegiąłem.Co ja sobie myślałem.Nie da się zbudować czegoś ,na czyimś nieszczęściu Julia. -Żałujesz tego wszystkiego co się wydarzyło?-pytam ze strachem że jest kolejną osobą która żałuje że mnie poznała. -Żałuję tylko tego że tu wylądowałaś.Nie żałuję ani chwili z Tobą spędzonej.I przestań w końcu myśleć że ktoś żałuje znajomości z Tobą-mówi i dodaje z troską w głosie -Prześpij się , jest środek nocy. Przesuwam się na brzeg szpitalnego łóżka i robię mu miejsce. -Ale położysz się przy mnie?No chyba nie zamierzasz siedzieć na tym k
Czytaj więcej

36

                                                                   Julka Poczułam jak ktoś delikatnie mnie całuje,otworzyłam oczy wpatrując się w Gregora. -Cieszę się że tu jesteś-szepnął . -Daj spokój,dobrze wiesz że nie powinno mnie tu być-zakryłam twarz rękami przypominając sobie wczorajszy wieczór-nagadałam wczoraj za mocno Ewie? -No nie byłaś zbyt miła-zaśmiał się Gregor. -Bawi Cię to, naprawdę? -Daj spokój mała,przestań w końcu o nich myśleć. -Gdyby to było takie proste.Kocham ją jak siostrę Gregor.To w końcu nie jej wina.To my nawaliliśmy i wszystko się skomplikowało. -Nic nie dzieje się bez powodu. Pamiętaj o tym.Może to nie z nim miałaś być. -A niby z Tobą tak? Daj spokój chcę wrócić do domu.Nie mam ochoty dłużej tego ciągnąć. -Ewa Ci nie odpuści, pracujesz dla niej nadal. -Mogę z domu jeździć na zawody.Wysyłać jej wszystko e-mailem. -Po co mała? Stracisz majątek na przejazdy. Czemu chcesz komplikować sobie życie?Przecież możesz zostać ze mną. -Na jak długo? Aż n
Czytaj więcej

43

                                                                     Ewa Ucieszyłam się jak zobaczyłam ją przytuloną do Richarda, wiedziałam że długa droga jeszcze przed nimi, ale najważniejsze że dali sobie szansę. Nie podobały mi się tylko jej oczy, ciągle widziałam w nich ból i strach, mimo że na twarzy miała uśmiech.Miałam nadzieję że z czasem wszystko wróci do normy ,że wszyscy zapomnimy to ,co wydarzyło się w ostatnim czasie. -Pójdę do siebie-szepnęła Julia wychodząc z taksówki pod hotelem. -No co Ty. Może wypijemy razem jakąś kawę? -Jak chcesz.Ale naprawdę nie musisz ze mną siedzieć. -Daj spokój młoda. Nie muszę ,ale chcę.Wszyscy i tak jadą zaraz na trening. Julia wzruszyła ramionami i skierowała się w stronę windy.Richard i ja udaliśmy się za nią. -Wpadnę do Ciebie zaraz po treningu-Richie przytulił ją delikatnie ,a ona spojrzała na niego tymi smutnymi oczami. -Na pewno chcesz?-spytała ze strachem. -Przecież wiesz,już Ci mówiłem-całuje ją w czoło ,a na jej twarzy poja
Czytaj więcej